Laat de klokken luiden,
Zwaai de wimpels,
Hang de vlag uit...
want...
De kogel is door de kerk.
Het doek is gevallen.
Het is zo ver. We hebben een naam!
Jawel, MinnieMan zal een naam krijgen, en dus niet , zoals hier gevreesd werd, benoemd worden met 'Zoon' of 'Broer' wanneer hij over een kleine zes weken ons gezinnetje zal vervoegen.
Ik geef toe dat dit rust brengt in mijn hoofd, en mij anderzijds ook in actie deed schieten wat suikerboontjes en geboortekaartje betreft. Het is nog 'work in progress', maar de ideeën zijn er al en het geboortekaartje zelf is zo goed als klaar. Halleluja.
Waar we vanaf het begin wel zeker over waren, was de keuze van een meter en een peter voor MinnieMan. Ook bij Eloise was dat trouwens geen moeilijke bevalling - kwestie van in de sfeer te blijven. Mijn broer wordt peter van onze tweede spruit, en mijn schoonzus wordt meter. Dat stond vast, al zelfs voor we werk maakten van nummertje twee. Wat ik echter helemaal niet evident vond was de vraagstelling zelf. Meter en peter spelen een prominente rol in het leven van zo een kleintje (en later volwassene), je wil zoiets belangrijks dus toch op een originele doch doordachte manier vragen. En stel u eens voor dat ze zouden weigeren, oh help!
Ik zocht dus op Google ("originele manieren om meter/peter te vragen" - tik dat maar eens in, ik zweer het u, daar vind je lectuur over terug waarmee je makkelijk een volledige week mee kan vullen), en zag het bos niet meer door de bomen. Ik pikte er uiteindelijk een paar ideetjes uit en kookte daar mijn eigen soep van. Van deze soep wil ik u graag laten meegenieten. Misschien heeft u er zelf wel iets aan?
Mijn broer stelden we 'de vraag' tijdens een dinertje. Al maanden geleden. Hij begon zwaar te transpireren, werd heel emotioneel, maar zei onmiddellijk 'ja'. Probleem 1 opgelost. Maar dan was het nog de beurt aan mijn schoonzus. Druk bezette mensen als we allemaal zijn, vonden we maar niet het geschikte moment. Daar komt nog eens bij dat ik echt enorm nerveus was om haar te vragen of ze deze taak op zich zou willen nemen, en van uitstel kwam nog meer uitstel. Uiteindelijk was het vorig weekend zo ver. Ik was toen al 33 weken zwanger. Stel u voor dat het kind zich te vroeg had aangekondigd, dat was een knappe binnenkomer geweest. 'Proficiat tante! En by the way, wil je meter zijn?'. Maar bon, voor ik u nog meer in spanning hou: ook zij zei meteen ja. Grote oef.
Mijn schoonzus is waarschijnlijk één van de meest stijlvolle mensen die ik ken. Ik wou haar dus iets geven waar ze ook nog iets aan heeft, en wat niet te baby-achtig is. Na overleg met Meneer MinnieMie besliste ik om een Juliette te naaien, maar deze keer in nepleer. Want dat is chique. En stijlvol. En functioneel!
Ik werkte af met zilveren paspel en zwart-witte bolletjeskatoen aan de binnenkant.
In het tasje zelf staken we een kaartje, met daarop een echo foto en een tekstje.
Bij mijn broer pakten we het anders aan. We maakten een vacature. Hij las, heel geconcentreerd en met stijgende verbazing.
Op een dag vind
je de job van jouw leven...
Met het vooruitzicht op de uitbreiding
van ons gezin is de familie Schepens-Verschueren op zoek naar een persoon die
beantwoordt aan de volgende criteria:
Functie:
·
Een job
voor het leven met deeltijdse verantwoordelijkheid
·
Je werkt
samen met een jong team
·
Je bent aanwezig
op de belangrijke en leukste momenten
·
Vermoedelijke
datum van indiensttreding : begin december 2014
Profiel:
·
Ervaring
is niet vereist
·
Je
spreekt Nederlands en babytaal (gebrabbel bijvoorbeeld)
·
Je hebt
een goede kennis van kinderliedjes en fruitpap maken of bent bereid dit te
leren
·
Je bent
bereid om jouw sportieve kennis te delen (voetbal, boksen, judo,...)
·
Je
beschikt over een enorme dosis liefde
Wij bieden:
·
Een klein
schattig ventje dat je voortaan petekind mag noemen
·
Een
kinderlach, maar misschien ook wel eens een traantje en een kakapamper
·
Een
unieke plaats in het leven van een belangrijk persoon(tje)
·
Contract
van onbetaalde duur
Is dit het engagement waar je naar uitkeek?
Indien ja...
Wil jij dan...
mijn PETER
worden?
Dat alles werd uiteraard geprint op officieel uitziend papier, dus de verrassing was redelijk groot.
Toen we zwanger waren van Eloise kozen we voor één van mijn beste vriendinnen, en de broer van Meneer Minniemie.
Hen vroegen we aan de hand van een echo-video. Onze gynaecologe zet namelijk steevast alle echofoto's op een USB stick en we mogen ook een DVD'tje meenemen waarop ze het hele echo-onderzoek opneemt. Bij hen hadden we deze DVD bewerkt en in de aftiteling een persoonlijke boodschap toegevoegd:
Liefste....,
Mijn mama en papa hebben heel goed nagedacht...
En jij had het misschien niet verwacht!
Maar ik wil je heel graag vragen,
Of jij het wil wagen...
Om binnenkort als ik op de wereld kom, klein en fijn...
Mijn meter / peter te willen zijn?
Vier keer een geslaagde missie... Hoe hebben jullie dat meter-/peterschap aangepakt? Ik ben benieuwd!
...Ok, en wat komen die windpokken nu doen in de titel vraagt u zich af?
Awel, a plague on our house. Eloise kreeg, als allerlaatste kindje in de creche, windpokken. Ze staat vol pokjes, van boven tot onder. Een erg zielig zicht en onze grootste focus ligt momenteel op haar verzorging. Geen naaisel-foto's dus van nieuwe jurkjes, daarvoor is ze, zeer begrijpelijk, niet in de mood :-) Het goede nieuws is wel dat ze aan de beterhand is, en bovendien komt de humorist in haar regelmatig naar boven. Gisteren depte ik de pokjes met een zalfje dat een wit laagje nalaat, waarop zij prompt het liedje van 'de grote paddestoel met witte stippen' inzette. En vandaag zei ik: "oooh mijn pokje, wil je nog een boke?" Waarop ze verbaasd repliceerde: 'ikke is aloewiese'. Voila. En ze heeft nog gelijk ook.
Patoon tasje: Juliette uit 'Mijn Tas' - Elisanna & Fynn
Stof: Nepleer van stockverkoop Strass + zwarte bolletjeskatoen van Liesellove
