Een dik jaar geleden verwelkomden we ons tweede kindje in ons gezin.
Een mini mannetje met zijn 45 centimeter lengte... Kijk maar eens terug naar zijn eerste foto'tjes,
ze staan hier. Mini mini mini was hij.
Drie weken te vroeg.
De avond voor zijn geboorte gingen we met ons drietjes pannekoeken eten, om de verjaardag van Meneer MinnieMie te vieren.
Ik grapte nog. "De komende jaren kunnen we jouw verjaardag samen met die van onze zoon vieren, want veel verschil zal er niet tussen de data zitten'. Dat het slechts één dag ging zijn kon ik op dat moment niet voorspellen.
Anyway, dat pannekoeken-eten dus.
We parkeerden onze auto op het dorpsplein en wandelden naar de taverne. Eloise had geen zin in stappen en wou gedragen worden. Meneer MinnieMie kreeg telefoon van zijn broer met verjaardagswensen en liep een paar passen voor ons. Ik droeg Eloise op mijn dikke buik, en Oliver schopte in mijn buik als een duiveltje in een doosje.
Een paar uur later legden we Eloise in haar bedje en startte ik eindelijk met het vullen van de suikerbonen-zakjes. Ik had nog drie weken, maar stel je voor dat onze MinnieMan vroeger zou komen...
Lang hield ik het niet vol want na een half uurtje zakjes en doosjes vullen kreeg ik buikpijn en vond ik het een beter idee om alvast naar bed te gaan.
De buikpijn werd steeds feller en feller en toen Meneer MinnieMie rond middernacht kwam slapen deed hij wat research op Google en besliste hij dat dit oefenweeën waren.
"Niks om je zorgen over te maken bollie, dat is normaal"
Hoort u mij al komen? Hij ging rustig slapen terwijl ik verder genoot van mijn oefenweeën.
Rond 5u 's ochtends zat ik op handen en knieën in bed en kende ik met regelmaat van de klok -laat ons zeggen om de 4 minuten- mijn eigen naam niet meer.
Eloise werd uit haar bedje gelicht en rond 6u30 kwamen we samen aan in het ziekenhuis. Met 6 centimeter ontsluiting alstublieft. Oefenweeën my ass.
Alle hens aan dek, en ik mocht meteen naar de arbeidskamer.
Mijn mama zat vast in de ochtendfile dus werd plan B, mijn schoonbroer, opgetrommeld om Eloise te komen halen. Die kwam in mijn arbeidskamer binnengewandeld toen ik 8 centimeter ontsluiting had, gezellige boel. Ik had net een epidurale gekregen (ja ik wou dat echt, dat het veel geholpen heeft is te betwijfelen maar IK-WOU-DIE-PIJN-WEG). Resultaat was dat ik wel even kon bekomen van de stormachtige nacht. Eloise kreeg nog een laatste zoen en dan vertrok zij mee met haar nonkel om van thuisuit te supporteren.
Live reporter ter plaatse was uiteraard Meneer MinnieMie.
Vlak voor ik mocht beginnen persen verstuurde hij een sms naar mijn mama en naar mijn schoonzus, de meter-to-be: 'hij heeft haar!".
Eloise werd uiteindelijk kort voor de middag grote zus, en kleine broer kwam ter wereld na welgeteld drie keer persen. Mama is jou dankbaar klein vriendje.
Hij werd aangelegd en begon meteen te drinken. Zuigkracht dat het ventje had! Ik noemde hem stiekem 'den Dyson'.
Net toen ik dacht dat mijn job erop zat bleek er nog iets te missen.
Waar was die placenta? Het snode ding bleek vastgegroeid aan de binnenkant van het litteken van mijn keizersnede; souveniertje van Eloise's bevalling.
Wat volgde ga ik u besparen, maar het was pijnlijker dan bevallen zelf.
Enfin, al bij al een bevalling uit de boekjes en terwijl de verpleegsters Oliver verzorgden nam ik een warme douche, terwijl mijn hart en lijf ontploften van moederliefde en trots.
De eerste maanden balanceerden we echter op een slappe koord. Slaaptekort en zorgen, het doet wat met een mens.
Nu, 12 maanden later, lijkt het alsof Oliver er altijd is geweest en ontplof ik nog steeds van moederliefde en trots als ik mijn patatjes zie.
Oliver is onze vrolijke vent, die de hele dag door brabbelt en geen seconde pauzeert.
Een weekje voor zijn verjaardag begon hij te stappen. Eerst aarzelend maar ondertussen stevig op beide voetjes.
Voor zijn eerste feestje naaide ik zijn eerste hemdje.
De
Theo van Zonen09, in een prachtig tricotje van Art Gallery dat ik kocht bij
Petite Couture.
Het kleinste maatje in de smalle versie blijkt perfect te passen.
Ik ga hem nog eens opeten... echt...
Het stofje heeft een drukke print, dus onder het motto 'less is more' voegde ik enkel een donkerblauw paspeltje toe aan de rugpas.
De foto's namen we op zijn verjaardagsfeestje.
Real life on the blog :-)
Gefeliciteerd lieve schat.
Fijne eerste verjaardag xxx
November 17th 2015
Today is extra special - because you turn ONE!
We'll eat cookies and cake and have lots of fun.
It seems like just yesterday, you were brand new.
And now, there are so many things you can do.
...
We'll light your first candle and make a big fuss
to be sure that you know you are precious to us.
Today is extra special - because you turn ONE!
and the best thing of all is -
Your life has just begun!
