Laat mij starten met een bekentenis.
Toen ik een mail kreeg van
Mieke en
Katrien met daarin een zeer enthousiaste uiteenzetting over een
blogtour die ze wilden organiseren las ik deze aandachtig, om vervolgens stilletjes te klasseren in mijn '
dit beantwoord ik later wel even' mapje.
Niet omdat het concept mij niet aanspreekt...
... want je naait iets voor het kindje van een gelijkgestemde ziel, en krijgt op jouw beurt een zelfgemaakt kledingstuk op maat van jouw kind. Win, win, toch?
Niet omdat ik Mieke en Katrien niet tof zou vinden...
... nee echt, dat was niet de reden!
Wel omdat ik met mijn billen bloot zou moeten gaan.
Want naaien voor een andere naaister, dat voelt toch wel een beetje zo.
Mieke gaf mij een schop onder mijn kont en schreef mij een lief berichtje:
"je denkt toch niet dat je hier onderuit komt"
De titel van deze blopost doet al vermoeden dat ik er effectief niet onderuit kwam; met als gevolg dat ik bewust doch niet moedwillig belandde in het - geef toe- fantastische 'Kids on Tour' concept.
Of Mieke zich achteraf die schop onder mijn kont niet beklaagt vraag ik mij af.
Want ik trok haar lootje. Karma is a bitch Mieke.
Mieke gaf beide dochters op voor het Kids on Tour project; ik mocht kiezen.
Ik wist dat de kleerkast van oudste dochter Jolien gevulder was dan die van jongste dochter Janne met nieuw gerief (zusjes die elkaars kleertjes kunnen dragen en doorgeven - weet u wel), en ging dus resoluut voor kleine Janne.
Het model had ik al langer in gedachten; de vernieuwde Tinny van StraightGrain.
Haar enthousiaste reactie was voor mij het signaal om ook voor Janne aan de slag te gaan.
De patroonkeuze lag dus snel vast; ik deed er evenwel weken over om te beslissen welke stof ik zou gebruiken. Ik kocht vier verschillende stofjes online, en keurde ze telkens na enkele dagen nadenken weer af. Te gewoon, net niet de juiste kleurtjes, te dun, ...
Uiteindelijk ging ik voor een stofje uit mijn voorraad.
Eentje dat ik had gekocht voor een selfish sewing projectje: een rok voor mijzelf. Die rok komt er dus niet meer; woeps... daar sta ik dan met mijn billen bloot, ik had het nog zo gezegd!
Het resultaat is een jurkje dat ik ook voor Eloise zou maken, en dus heel erg 'MinnieMie stijl' is - als die al bestaat - maar volgens mij ook heel goed past bij ons vriendinnetje Janne, want dat is toch wel de bedoeling in de eerste plaats.
Ik stelde het nemen van foto's uit tot het laatste moment en dat beklaag ik mij nu; het regende de hele dag en de binnenfoto's zijn niet helemaal hoe ik ze in gedachten had.
Het stofje is vrij zwaar, maar toch soepel, en voelt - naar mijn bescheiden mening- erg luxueus aan.
Ik had het moeilijker met de print te laten doorlopen dan ik oorspronkelijk dacht. De stof danste onder mijn naaivoet.
Dat ik een oogontsteking had op het moment dat ik het jurkje naaide kan er ook wel mee te maken hebben. Ik bevestig bij deze dat het dieptezicht uitgeschakeld wordt als je maar door één oog kan kijken - haha.
Op bepaalde plaatsen ging ik echt helemaal de mist in, maar aan de blinde rits lukt het redelijk
Om het geheel af te werken, naaide ik nog een handtasje.
Hier viel mijn keuze op de Juliette uit Mijn Tas - altijd een winner.
Liefste Janne, ik hoop dat je blij bent met jouw cadeautje...
Want ik ging werkelijk met mijn billen bloot, en had nog nooit zoveel stress over een naaisel... Een grote dankjewel aan jouw mama Mieke en haar partner-in-crime Katrien hiervoor :-)
.Ben je, net als ik, benieuwd naar de foto's ... met model?
